عربي منظوم تخليق بقلم: الدکتور ابو محمد عتين
اُردو منظوم ترجمه: الدکتور ايم جميل قلندر
هوئي هين محبت مين جانِ بهار!
مِري معرکي بي حساب و شُمار
که جن مين هويدا هُوئي بار بار
مِري دست و بازو کي گُرصد هزار
مين هون شهسوارون کا وه شهسوار
که جس ني کيا تُجه سي کِتنا هي پيار
زماني سي پوچهو مِري بات پياري!
نهين گر کهي کا مِري اعتبار
هي کتني ستارون په دالي کمند
اور کتني هي ماه رُخ کئي هين شکار
ذرا جو اکيلي مين تُو مسکرا دي
کرون جان و دل تُجه په اُس دم نثار
دکها دون گا مين في الفور اپنا سراپا
جو چاهي تُو، ديکهي مُجهي آشکار
يه دل جو که تيراهي واله و شيدا
يه جان جو که تُجه بِن يتيم و نَزار
مين ساحر دلون کا هون عشق کي بدولت
نهين ”نفثِ جن” سي مِرا يه شرار
مين شاعر هون، هر مَه جبين کا هون عاشق
هي مجه کو چرها اُس نشي کا خُمار
جو وه لذّتِ ارغواني دئي هي
که حسّون سي پهوتي مِري اس کي دهار
هي مُندلاتا چشمون کي اُوپر، سُنو تُم
مِري دل کي طائر کي چيخ و پُکار
مُجهي ياد اب تک هي وُه وقت جب هم
مِلي تهي سَرِ شامِ پُر انتظار
نديمون کي محفل مين چپ چاپ بيتهي
بَسر گوشئي شوق سب سي کنار
محبت بهري گفتگو کر رهي تهي
که باغون مين چريون کو آيا خُمار
هماري محبت کي بُلبل جو چهکي
تو هونتون کي گُتّهي کا جاگا شَرار
وفورِ محبت ني انگرائيان لين
بصد شوق و اذواقِ بوس و کِنار
اي سنده کي هَوا! هون پرستار تُجه کا
تِري ميتهي گائي کتني هين يار!
اي پنجاب کي گُل! دلون کا هون شاعر
تري دل مين کب شاعرون کا هي پيار؟
بچها دي تمهاري ليي خلعتِ دل
سَرِ سنده سي تابلوچي ديار
بِنائي سعادت هي رکّهي، حسينو!
هين پهنائي تُم کو يه شعرون کي هار
سجايا هي جن کو هري تهنيون په
يه صرف اس لئي که هي تُو مِرا پيار
يه دُکه درد، اور اُنس بهاتي هين مجه کو
که مُجه کوهُوا تيري نينون سي پيار
نگارم! تو ميرا تصوُّر حسين هي
جسي بخشديا شِعري نقش و نگار
مري دل په کها ترس پياري! که هُون مين
تِرا شاعِرِ تشنه و دِل فِگار
پلادي بس اک ميتهي پياري نظر سي
مِري تشنه حِس کي عبث هي پُکار
اي سنده کي هوا! مين هون اِک سچا عاشق
هي تُجه مين ميري دل کا چين و قرار
محبت، خلوص و وفا، قبلهء عشق
هين مندلاتي چشمون کي اُوپر يه چار
هي تُجه مين محبّت کي جنّت اي پياري !
زمين تِري ساري هي باغ و بهار
کري عاشقون کي جو هر درد و غم دُور
گُلابون سي اپني برنگِ هزار
نِگارَم جو سرسبز متي هي سندهي
هي سِحرِنظر خِلقَتِ کرد گار
اي کشميري تيلو! هون گُم تُم مين حيران
نه هو کاش تم مين کوئي بي وقار
پروسن هي پنجاب، خيبر هي دلهن
وه کاغان و ناران هين سب ”پاک هار”
هين تيلي تِري شاعرون کي نشيمن
يه کوه و دمن بهي، اور يه مرغزار
هين ميدانِ جولانيءِ شوق اُن کي
باوجِ قرارش و موجِ فِرار
اُگاتي هين شعرون سي باغيچي دل کي
جبهي ناچين بادل، هو مينه موسلادَهار
عَسَل ريز اس کي هين سحر و معاني
مِري شاعري تُجه سي شِعريٰ شعار
زِسيف الملوک چلا تابه کاغان
رها مين غزل خوان بَمدحِ ِنگار
گِيا بانتتا مين حسينون مين نغمي
جَلا دِل جو ديکها وه ناران کي نار
مجهي ياد کر اي نگارِ بهاران!
که اس ياد سي دُگنا هوتا هي پيار
يه حرف لکه چُکا هون مين اپني لهُو سي
بعنوانِ تذکار و عشقِ دِيار
بآن نامِ نامي که هي پاکستان
عجيب و غريب اس کي ليل و نهار
وه مان جيسي هي، گر چلي جاؤن اُس بِن
وهي ديس چاهون اور ممتا کا پيار